Kanał Elbląski
Najdłuższy, żeglowny kanał w kraju (dł.83,3 km, w tym kanał sztuczny – 43,8 km, jeziora 39,5 km, długość całkowita z odgałęzieniami 144,3 km), zbudowany w latach 1844-1860 (proj.inż. G.J.Steenke). Ma połączenie z morzem.
Przy budowie kanału wykorzystano leżące na różnych wysokościach jeziora. Z niezwykłych rozwiązań hydrotechnicznych słynie odcinek Małdyty-Elbląg (pochylnie). Osobliwością na skalę europejską jest 5 pochylni (Buczyniec, Katy, Oleśnica, Jelenie, Całuny). Maszyneria kanału pracuje do dziś w oparciu o siły natury (siła wody spadającej na turbiny).
Transportowane po trawie kajaki, statki i stateczki pokonują naturalną przeszkodę w postaci różnicy poziomów wody (łącznie prawie 100 m) między jeziorami Piniewo i Drużno. Po pochylniach z szynami jadą platformy ze statkami ciągnięte linami. Pochylnie mają długość 350-550 m, rejs po trawie trwa około 20 minut. Najdłuższy suchy odcinek jest w Buczyńcu, najdłuższy w Całunach. Od kanału odgałęzia się kilka szlaków wodnych.
Kanał w XIX w. był ważną drogą komunikacyjną. Obecnie pływają po nim statki Białek Floty (Ostróda-Elbląg). Kanał jest wąski, jego brzegi często są nieregulowane, umocnione palikami a rosnące drzewa prawie omiatają gałęziami powierzchnię wody. Kanał jest też zarośnięty roślinnością wodną.
Przy pochylni Buczyniec znajduje się Muzeum Kanału, można też zwiedzać działające urządzenia. Są tu drewniane modele części, oryginalne urządzenia, zdjęcia i dokumenty związane z historią Kanału. Wśród dokumentów znaleźć można korespondencję budowniczego kanału inż. Steenke. Na szlaku jest tylko kilka przystani nad jeziorami, dobrym miejscem na postój jest pas nabrzeża i przy Pochylni Buczyniec.
Z całą pewnością, podobnie jak 150 lat temu, tak i dziś, tylko tu statki pływają po trawie. To trzeba koniecznie zobaczyć.